Verbouwen, verhuizen, vertrouwen

Dierbare collega’s en studenten,

Ken je dat gevoel dat je tegelijkertijd iets zowel leuk als niet zo leuk kan vinden? Of dat iets leuk begint en dan minder leuk wordt of andersom? Dat heb ik nou met verbouwen, klussen en verhuizen. Sinds mijn 11^e ben ik 14 keer verhuisd en heb ik 7 verbouwingen meegemaakt. Bij alle verhuizingen hoorde het gevoel van avontuur en nieuwe kansen en ook de melancholie van het achterlaten van het oude vertrouwelijke en soms zelfs heimwee. Bij alle verbouwingen vond ik vooral het creatieve proces heel leuk; proberen te bedenken hoe het kan worden, hoe het eruit kan gaan zien en wat je echt kan verbeteren en waarom. Dat nadenk proces gaf altijd veel energie. Minder leuk vond ik alle keuzes die gemaakt moesten worden, vooral als het om allerlei details (naar mijn idee dan he) ging en de bouw zelf die altijd veel langer duurde dan mij lief was en waardoor we dan dus nog langer in de troep leefden.

Misschien dat je je nu afvraagt waarom ik dan 7 verbouwingen heb meegemaakt? Dat zit zo: ik ben al 30 jaar samen met Sjoerd en Sjoerd is architect, heeft echt gouden handen en houdt heel erg van klussen. In principe dus niet ‘help mijn man is klusser’; want hij kan het echt heel goed. Maar ja soms wel als ik toch op de een of andere manier weer in het volgende project belandde, aangestoken door zijn enthousiasme.

Dus toen ik solliciteerde voor de functie van decaan en erachter kwam dat het grote project van de nieuwbouw tot mijn verantwoordelijkheden behoorde, moest ik wel even slikken. Aan de ene kant natuurlijk een fantastische uitdaging want hoe cool is het dat er een modern nieuw hoofdgebouw kan komen, met alle mogelijkheden om hedendaagse ideeën over een aantrekkelijke werk -en leeromgeving in een academische setting te kunnen integreren en verwezenlijken. En dat we kunnen streven naar een zo duurzaam mogelijk gebouw en daarmee echt bijdragen aan de klimaatdoelen. Aan de andere kant vind ik het ook een spannend project. Want wat ik thuis in het klein dus al vele malen meemaakte, gebeurt nu in het groot met uiteraard meer complexiteit. Veel meer betrokkenen, veel meer vierkante meters, en een veel langere tijdsduur.

Gelukkig maak ik ook al 30 jaar ‘aan de keukentafel’ het werk van Sjoerd mee en omdat zijn werk bestaat uit grote en complexe projecten, zoals ziekenhuizen, weet ik inmiddels redelijk goed wat erbij komt kijken om dit soort projecten tot een goed einde te brengen maar ook wat het soms lastig maakt en waar knelpunten zich kunnen aandienen. Voor alle bouwprojecten, groot en klein bleek de afgelopen jaren: het duurt altijd langer dan je denkt en het is altijd (toch) wat duurder dan je had bedacht. Maar als je daar goed greep op probeert te houden en dat doen we nu voor onze nieuwbouw behoorlijk fanatiek, dan is het uiteindelijke resultaat zeer de moeite waard. In ieder geval was ik na al onze verbouwingen altijd weer heel blij en alle ‘bloed, zweet en tranen’ snel vergeten.

Ik ben echt trots op hoe het nieuwbouwproject tot nu toe loopt binnen de faculteit. De enorme inzet en gedrevenheid van alle betrokkenen is mooi om mee te maken, van de collega’s van Vastgoed en Campus binnen de UU, de ‘eigen’ huisvestingscollega’s, en alle collega’s en studenten die zich inzetten binnen de werkgroepen en nog zovelen meer. Het is gaaf dat we nu de fase van het opstellen van het programma van eisen (PvE) ingegaan zijn want dan wordt het echt concreet. Ik was dan ook erg blij onlangs te vernemen dat de werkgroepen die advies uitbrengen over dit PvE zich zo goed ondersteund voelen door Royal Haskoning DHV. Ik weet ook zeker dat we nog moeilijke fases door gaan maken, moeilijke keuzes moeten gaan maken, en dat ons geduld op de proef wordt gesteld. Maar ik heb er vertrouwen in omdat we het samen doen!

Veel groeten,
Debbie

Nieuwsgierig naar meer ervaringen van Debbie? Elke twee weken schrijft zij een blog over wat ze meemaakt als decaan van de faculteit Diergeneeskunde.